در مورد “او” می‌توان گفت که ایده‌ای جذاب، قربانیِ همه منظوره بودنِ فیلم شده است. شاید اگر بازیِ خوب ایزابل هوپر نبود، به راحتی لحظات نابِ معرفی این “او”ی عجیب نیز شکست می‌خورد و با فیلمی ضعیف مواجه بودیم که تلاش بر اجتماعی جلوه‌دادنِ خود دارد. ورهوفن در “غریزه‌ی اصلی” به زیبایی توانسته بود تمرکز بر یک حادثه‌ی محرک اروتیک را عنصر پیش برنده‌ی جذابیت فیلم خود سازد و با اقتدا به عناصر فیلم نوآر آن را غنی سازد: حضور یک کارآگاهِ فیلم نوآر(مایکل داگلاس)، فم فتال(شارون استون)، جستجوی کارآگاه برای همان موضوع اصلی و رسیدن به یک بن بست بزرگ برای کارآگاه و ایجاد حس ادامه‌دار بودنِ حادثه‌ی اصلی در جامعه در انتهای فیلم. بر خلاف این فیلم، در فیلمِ “او” مشابه چنین روندی با جایگزینیِ کارآگاه نوآر با شخصیت زن(به شیوه‌ی سینمای مدرن) و در عین حال، پیچیده کردنِ خودِ شخصیت کارآگاه در کنار تعداد زیادی شخصیت فرعیِ مرتبط با او و همچنین گرایش فیلم به پیام دادن و نتیجه‌گیریِ مشخصش در نمای پایانی (مثلا گرایش به همجنسِ خود در برابر دنیای پر از گرگ‌های مرد!)، تلاش هایی است که به نظر می‌رسد برای ورهوفنِ پیر، در جایی دور از وطنِ سینمایی‌اش، یعنی هالیوود، تجربه‌ای سخت بوده و او را در این مسیر ناکام گذاشته است تا جایی که سه گانه‌ی من، تو، او در جاهایی برای مخاطب، بی ثبات می‌ماند و مخاطب، سردرگم می‌ماند که آیا این “او” ی مونث شخصیتی است که با او می‌تواند همذات پنداری کند و یا شخصیتی ترسناک از دلِ جامعه‌ی مخوف امروزی است؟
Elle
2016
کارگردان : Paul Verhoeven
نویسندگان : Philippe Djian
بازیگران : Isabelle Huppert, Laurent Lafitte, Anne Consigny
خلاصه داستان : میشله، مدیر موفق یک شرکت تولید کننده بازی های رایانه ای، همان قوانین خشک و خشن تجارت را وارد زندگی عاشقانه خود کرده است. اما میشله روزی قربانی تجاوز جنسی می شود که ...
قیمت:155000 تومان
